De terugkeer van Wit Stipje

Ik denk dat ik Wit Stipje heb gezien. Ik zal jullie de details besparen want natuurlijk komt het erop neer dat ik het niet had mogen zien en totaal ontredderd de wc verliet. Gelukkig was ik thuis.

Eén avond heb ik in de zetel liggen huilen. Elke keer dat ik dacht dat er geen tranen meer konden komen, ging de kraan opnieuw open. Dat was een hele ervaring. Nooit gedacht dat er zoveel vocht uit mijn ogen kon stromen.
Allerliefste, die op dat moment eigenlijk op de zetel had moeten liggen, want hij is ziek (koorts, keelontsteking, de hele reutemetteut...), nam me eens goed in zijn armen en kraakte (met zijn momenteel zeer hese stem): ''t komt allemaal wel in orde, schat'. Verder kwam hij niet en dat moest ook niet want wat kan een mens ook zeggen op zo'n moment? En toen ging hij verder ziek wezen in bed boven, want de koorts vloerde hem echt.

De ochtend na een weeral zo goed als slapeloze nacht, opgestaan met nog steeds wat dikke ogen. Make-up opgedaan en geen mens die nog wat zag. Op het werk de knop omgedraaid. Me er helemaal ingegooid. Het enige dat me uit m'n concentratie kon sleuren, waren de honderd-en-een momenten dat ik naar de wc moest lopen omdat ik toch wel hevig bloed aan het verliezen was, waarna op een bepaald moment toch één collega achterdochtig werd en zei dat ik bleek was. Tja...

Na uren getwijfel, heb ik ook maar even gebeld naar Fertiliteit om te melden dat ik mijn regels had gekregen. De verpleegster aan de andere kant van de lijn zei iets aardigs en polste naar hoe hevig de bloedingen waren en ik boorde mijn mentale vermogens flink aan om rustig te antwoorden in het stille vergaderzaaltje waarin ik me had teruggetrokken op het werk. Tja, wat kan een mens doen, he?
En dan vroeg ik waarvoor ik eigenlijk belde: hoe moet het nu verder? Enneuh... moet mijn cyclus niet onderdrukt worden? Zware endometriose, he?

De verpleegster snapte mijn bezorgdheid en probeerde de dokter te pakken te krijgen, wat niet onmiddellijk lukte. Ik mocht even later terugbellen om te horen wat hij te zeggen had.
Zo gezegd, zo gedaan. Wat later zat ik opnieuw in dat vergaderzaaltje met mijn gsm aan mijn oor naar vervelende wachtmuziekjes te luisteren. Na een tijdje dan de verlossing door dezelfde verpleegster.
'Ja, de dokter zegt dat u mag stoppen met alles wat u nu nam, gewoon naar de bloedprik te komen zoals gepland, en ik mocht een datum met u afspreken om op consultatie te komen volgende week.
Ok euh, dank u. (Gaat dit bij iedereen zo?)

Toen de werkdag erop zat, zijn we met de collega's iets gaan eten. Het werd een onverwacht gezellige avond. Veel gelachen. Gelukkig is 'zwangerschap' geen veel voorkomend gespreksonderwerp tussen de collega's waarvan niemand behalve ik plannen heeft (toch niet bij mijn weten), en de vier die kinderen hebben, al een stel pubers thuis rondlopen hebben. En dus werd er naar aloude gewoonte duchtig geplaagd, gelachen, gezeverd, gezwetst, gezwanst, etc tot de stukken ervan af vlogen en tot de desserts uiteindelijk ieders aandacht tijdelijk volledig opeisten.