Rustig middagje thuis. Telefoon gaat. Mijn zus. Ze is thuis met de kinderen (3 stuks). We tetteren over koetjes en kalfjes en confiture maken en venten en ineens moet ze lachen. Haha, nr 3 heeft een spiegel ontdekt en is zich ijverig aan het spiegelen. Nr 3 is 11 maanden oud en heeft een spiegeltje gevonden op een stuk speelgoed. Kort daarop zit ze haar spiegelbeeld kusjes te geven. Mijn zus verzekert me dat het een hilarisch zicht is.
Op de achtergrond hoor ik nr 1 en 2, respectievelijk 5 en 3 jaar oud, pardon 3,5 jaar oud, met duplo spelen. Ik hoor vooral hoe de stukken de living doorvliegen, op de voet gevolgd door de schaterende nr 1 en 2. Het klinkt zo komisch dat ik meelach.
Daarop zucht mijn zus iets over kinderen en de (in)compatibiliteit van de chaostheorie en de relativiteitstheorie en... Ik zucht iets terug over kinderen en de onherroepelijkheid van de vierde dimensie, met name 'tijd', en neem nog steeds glimlachend een slokje thee in alle stilte in mijn rustig huisje.
Marit, nooit gehoord over de overbevolking van onze planeet, over de honger, gebrek aan woonruimte, gebrek aan werkgelegenheid?
BeantwoordenVerwijderenWellicht niet, anders zou je een trotse verstandige vrouw geweest zijn ZONDER kinderen.
Wat er vrouwen zoals jij bezielt om ondanks alle moeilijkheden TOCH zo'n 'lief boeleke' op onze aarde te werpen is mij een raadsel. Zal wel iets typisch vrouwelijk zijn, gebrek aan verstandelijke chromosomen mss.
Dag Anoniem,
BeantwoordenVerwijderenVind ik deze reactie ongepast? Jep. Heb ik getwijfeld om hem te publiceren? Jep.
Wil je weten wat ik erover te zeggen heb, dan nodig ik je uit om mijn reactie te lezen, getiteld 'Anoniem', gepubliceerd op 21 juni 2012. Je vindt het wel. Als je deze materie de moeite vindt om dergelijke reacties over te plaatsen, vind je misschien wel een extra vijf minuutjes de tijd om dat stukje eens te lezen.