Symbooltje voor verankering

Na mijn laparoscopie stond ik eens in de spiegel naar mijn buik te kijken. Drie nieuwe litekens erbij. Nu heb ik vijf litekens op mijn buik, met een groter liteken erbij geteld van toen ik klein was en een blindedarmoperatie heb gehad, een spoedoperatie die toch een flinke streep heeft afgetekend op mijn buik, en met een liteken in de lies erbij gerekend van een operatie aan mijn been. Ik zei tegen Allerliefste: 'nu kan ik evengoed een ankertje of zoiets laten tattoeëren. Ik voel me toch al een halve piraat met al die litekens.' Allerliefste gaf me spontaan een knuffel en vroeg enkel: 'wanneer?'

Toen ik een weekje later hetzelfde mopje tegen mijn ma vertelde, moest zij ook lachen en gaf als enige commentaar: 'waarom niet?' Mijn ma is genezen van kanker en vindt dat iedereen ten volle van het leven moet genieten. Als daar tattoo's bij horen: go ahead!
Ikke: 'omdat dit misschien een mopje is en ik helemaal niet van plan ben om een ankertje op mijn buik te laten tattoeëren?' Ik voelde mezelf terugkrabbelen.

Maar bon, het zette me wel aan het denken. Misschien is een ankertje nog niet eens zo'n idioot gedacht. Het is eigenlijk nogal symbolisch, he. Een symbooltje voor een goede verankering van het embryo'tje dat ze binnenkort zullen terugplaatsen. Als geluksbrengertje kan het misschien wel tellen. Toch stak ik het ideetje in de diepvriezer. Je buik is namelijk mogelijk ook niet meteen de uitgelezen plaats voor een tattoo als je streefdoel een zwangerschap is en een ankertje met een zwangerstriem erdoor is misschien toch niet zo aantrekkelijk. Nu ja... met de litekens is die nu ook al niet meteen het mooiste exemplaar dat er is, maar dit terzijde. Het idee vloog ook terzijde.

Dit weekend sleurde Allerliefste me echter mee naar een Tattoo Convention. Man, daar stonden een paar mensen met een paar euhm... in het oog springende tattoo's, dat kan ik je verzekeren. Ik liep er vooral nieuwsgierig rond te kijken. Allerliefste keek ook zijn ogen uit. Hij heeft niet zo lang geleden een tattoo op zijn arm laten zetten en ik verdenk er hem in stilte van al aan het uitkijken te zijn geweest voor een volgende tattoo, iets waar ik toch mijn hart wat voor vasthou, want wat als hij later spijt krijgt? Maar op een bepaald betrapte ik er mezelf op dat ik toch in die fotoalbums aan het bladeren was op zoek naar leuke ankertjes... Help zeg.

Natuurlijk betrapte Allerliefste me en vroeg meteen weer wanneer ik er eentje ging laten zetten. Niet als hij er teveel druk oplegt, da's zeker. En ook niet tot ik honderd procent zeker ben van een leuk ontwerpje. Dat leuk en klein is. En door een goeie tattoo-eur gezet kan worden. En pas als ik weet wat de uitkomst is van deze poging. Lukt het niet van de eerste keer, dan kan ik wel een extra geluksbrengertje gebruiken, is de redenering.

Laat ons zeggen dat ik in afwachting er nog eens over nadenk. Gisterenavond begon het alleszins serieus te kriebelen en ik ben zelf al wat aan het tekenen gegaan. Dat was ook wel fijn in ieder geval.