Na de laparoscopie ben ik te snel weer aan het werk gegaan. De dokter had me een briefje geschreven voor maar vier werkdagen. Niet eens een hele week, zelfs niet met het weekend ertussen. Ik dacht dat ik flauw aan het doen was en ging weer aan de slag ondanks dat ik niet vooruit geraakte en zo bleek zag dat de mensen op de bus spontaan hun plaats aan mij afstonden.
Ik was zo overduidelijk niet ok, dat ik het toch maar verteld heb op het werk, aan de baas. Hij toonde erg veel begrip. Niet veel later wisten de meeste collega's het (we zijn maar een kleine dienst waar weinig voor elkaar verborgen kan blijven).
Eerlijk? Ik had liever gehad dat ze het niet wisten, maar het maakt sommige dingen wel een pak eenvoudiger. Ik moet geen uitvluchten meer verzinnen voor alle bloedprikken (dat viel ineens heel lastig deze zomer toen ik de prikken niet kon verbergen onder lange mouwen). Nu wil ik niet vertellen wanneer we starten. Ik kan het eerlijk gezegd wel missen als kiespijn om een team te hebben dat elke dag mee staat te kijken of alles wel goed gaat. Meeluistert bij elk telefoontje dat ik krijg.
Maar eerlijk, ik neem liever dit erbij dan te moeten vechten om m'n job te mogen behouden tijdens behandelingen. Ik ben in een niet zo lang verleden al een job verloren toen mijn toenmalige baas lucht kreeg van onze plannen. Natuurlijk heeft ze nooit toegegeven dat dat meespeelde. Ze had genoeg andere voorwendselen samengevoegd en een optelsommetje gemaakt en op basis daarvan geconcludeerd dat ik 'niet de juiste persoon in de juiste job was'. Achteraf gezien was het inderdaad niet echt een ideale job voor mij, maar het steekt nog altijd dat ik in díe periode ontslagen ben, net toen we er serieus werk van begonnen te maken.
En dat was niet de eerste keer dat ik een job misliep om het zo te zeggen. Ik ben ooit eens uitgenodigd geweest voor een tweede gesprek in een selectieronde voor een job die me toen wel aansprak. De man (een andere man dan die die het eerste gesprek had gedaan) stelde me enkele vragen maar leek eigenlijk totaal niet geïnteresseerd. Op een bepaald moment stak hij van wal: 'kijk, we hebben twee goeie kandidaten, een jongeman en u, allebei met dezelfde achtergrond en gelijkwaardige ervaringen. Bent u getrouwd?'
'Nee.'
'Heeft u een relatie?'
'Euh... Ja.'
'Heeft u plannen om aan kinderen te beginnen?'
Excuseer???
Het zal geen wonder zijn dat ik deze job niet kreeg. Ookal heb ik zelfs geantwoord naar waarheid dat ik daar toen nog niet mee bezig was.
Ik ging naar buiten en ik vond hem de grootste lul en ik was blij dat ik nooit voor hem ging moeten werken en ik was furieus en ik ging opzoeken of ik iets kon doen tegen dit onrecht en hij mocht zijn job steken waar ik het dacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten