Het was een zondagmiddag zoals een andere. We sliepen lang uit. Zonder kinderen in huis is dat een luxe waar we maar al te graag van genieten. De radio stond gezapig te spelen en onze twee katten lagen ergens zichzelf schoon te likken. Buiten klonk wel meer rumoer dan normaal. Er was een buurtfeest bezig. Het was nog te kort na mijn laparoscopie om gezellig mee te gaan doen. Ik kon nog niet lang genoeg rechtstaan terwijl er een muziekoptreden was gepland en buren bij de vleet om babbeltjes mee te doen. Ik lag binnen te luisteren naar de lawaaierige gezelligheid van de voorbereidingen en had maar al te graag meegedaan. Alleen wist niemand dat ik geopereerd was geweest (we hadden nog niks gezegd en ik zat nog na te denken welk verhaaltje ik kon opdisselen) en ik zag ook op tegen de confrontatie met andere jonge koppels die wel zwanger waren of kinderen hadden. Ik hoorde de kinderen op hun kleine fietsjes door de autovrije straat trappen en zag af en toe een mama naar haar kleintje lopen als die te ver was afgedwaald en ik voelde een steek van jaloezie dat ik daar niet tussen kon gaan zitten met een dikke buik.
Mama's vormen een clubje. Eens iemand zwanger is, behoort ze er automatisch bij. Een zwangerschap is een gratis ticketje voor de mama-club. Van dan af gaan de gesprekken over niets anders meer. Dan passeren alle zwangerschapskwaaltjes, kinderzorgen en alle kleine wonderlijke dingen de revue. Ik denk dat het een beetje hetzelfde is als mannen: mannen die elkaar niet kennen, die kunnen altijd nog wel over voetbal praten. Een man die daar niets van afweet, die krijgt steevast een stilte van de groep en riskeert snel uit de club te vallen.
Ik hoor er niet bij, want ik ben niet zwanger en ik heb geen kinderen. En de meeste vrouwen denken dat dat mijn eigen keuze is omdat ze niet beter weten. In gesprekken met leden van de Mama-club valt dan altijd even die stilte die zo veelzeggend is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten