Tweede dag, tweede prik. Ik moest vandaag mijn wekker zetten, speciaal voor deze prik want vandaag mocht ik eigenlijk uitslapen. Een beetje slaapdronken gooide ik het deken van me af en wandelde naar de eetkamer waar mijn spulletjes op tafel klaarstonden. Met het prut nog in mijn ogen, legde ik het boekje met de instructies naast me en brak ik de ampule met het mengvocht open, nam de spuit, zette de dikke naald erop, zoog het vocht op, spuitte het in de ampule met Decapeptyl (in poedervorm), mengde, schudde, zoog het weer op, liet de lucht eruit, verwisselde de dikke naald door een kleine fijne naald en nam mijn buik vast. Nee, wacht, ik nam nog een klein ontsmettingsdoekje, depte mijn buik ermee en liet nog eens de lucht uit de naald. Ik overliep nog eens alles. Keek of ik niets vergeten was. Nee? Klaar. Ik ademde eens diep in. Ik was gelukkig moe genoeg en wou gewoon zo snel weer naar bed dat ik die naald er snel induwde. Hij gleed er in alsof mijn buik van boter was. Het deed minder pijn dan ik verwacht had eigenlijk. Zou dat komen omdat als je het zelf doet, dat je zo geconcentreerd bent dat je de pijn naast je neer legt?
Het was alleszins snel gebeurd. Ik trok de naald er weer uit. Er liep meteen nog een druppeltje uit, gevolgd door een druppeltje bloed. Ik drukte het ontsmettingsdoekje er weer op tot er geen bloed meer op parelde. Het was voorbij. Ik kon weer naar bed. De stapel doosjes met naalden en ampules vlogen weer opzij. Allerliefste gooide het deken weer over me en nestelde zich tegen me aan.
Het duurde even voor ik weer indommelde. Dit is voor de komende weken dagelijkse kost. Het is helemaal niet meer zo glorieus, de IVF-carrousel. Ik voelde me nu echt een halve junk. Het stemde me wat somber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten